Historia ludzkości jest pełna szokujących epizodów i przerażających historii, w porównaniu z którymi każdy horror wydaje się być horrorem dla dzieci.
Przedstawiamy 7 najstraszniejszych wydarzeń historycznych, które mogą służyć (a czasem służyć) jako źródło inspiracji do stworzenia gry, filmu lub książki.
7. Apokalipsa zombie w Wielkiej Brytanii
Filmy o zombie nikogo nie zaskoczą. Niezliczone armie żywych trupów, bezcelowo wędrujące ulicami, panika nielicznych, którzy przeżyli ... Tak właśnie stało się w Anglii w czasie Wielkiej Plagi (1665-1666).
Władze Londynu próbowały ograniczyć rozprzestrzenianie się choroby poprzez kwarantannę w domach pacjentów. Wszyscy członkowie rodziny osoby, która zmarła na zarazę, musieli pozostać w domu przez 40 dni bez przerwy, a aby kwarantanna nie została naruszona, przy drzwiach stałby strażnik.
Biorąc pod uwagę, że większość domów miała minimalny zestaw żywności i lekarstw, łatwo sobie wyobrazić rozpacz i strach ludzi poddanych kwarantannie i ich chęć ucieczki. Powszechną praktyką było zabijanie strażników, a jedna szalona ofiara choroby posunęła się nawet do zrobienia domowych materiałów wybuchowych.
6. Atak umarłych
Pod taką dziennikarską nazwą epizod obrony twierdzy Osovec podczas pierwszej wojny światowej wszedł do historii.
Niemcy oblegający twierdzę użyli dużej ilości ciekłego chloru przeciwko swoim obrońcom z 13. kompanii 226. pułku żemielskiego. Uzupełnili atak chemiczny ogniem artyleryjskim, tworząc prawdziwe piekło dla Rosjan, z którego nikt nie miał wyjść.
„Nie mieliśmy masek przeciwgazowych, więc gazy spowodowały okropne obrażenia i oparzenia chemiczne. Podczas oddychania świszczący oddech i krwawa piana wydostały się z płuc. Skóra na rękach i twarzach bulgotała. Szmaty, którymi owinęliśmy twarze, nie pomogły. Jednak rosyjska artyleria zaczęła działać, wysyłając pocisk zza zielonej chmury chloru za pociską w kierunku Prusów. Następnie szef 2. wydziału obrony Osovca Svechnikova, trzęsąc się od strasznego kaszlu, świszczał: „Moi przyjaciele, nie umierajcie dla nas jak prusaki karaluchy po zatruciu, pokażemy im, aby pamiętali na zawsze!” - na podstawie wspomnień uczestnika wydarzeń dowódca połowy kompanii 13. kompanii Aleksiej Lepyoshkin.
Ten atak tak przeraził Niemców, że rzucili się do ucieczki przed zakrwawionymi, okaleczonymi ludźmi, a wielu zginęło od ognia artylerii fortecznej, wisząc na własnych ogrodzeniach z drutu.
Wydarzenia te stały się podstawą krótkometrażowego filmu Attack of the Dead: Osovets, który ukazał się w 2018 roku.
5. Żołnierze Waterloo chodzili na nawozy i protezy
Na początku XIX wieku w Anglii powszechnie wierzono, że kości bogate w wapń są cennym nawozem. A przez kilka lat po porażce Napoleona agenci producentów nawozów przeczesywali pole bitwy.
Kości ludzi i koni zostały usunięte z miejsc takich jak Austerlitz, Lipsk i Waterloo i wysłane do przetworzenia, zwykle w Hull i Doncaster. Wydaje się szokujący brak szacunku dla umarłych, ale czasy były inne. Przez stulecia inni żołnierze i miejscowi chłopi rabowali zwłoki na polach bitew, a wojny napoleońskie nie różniły się niczym od innych.
Na długo przed przybyciem handlarzy kościami wiele ciał w Waterloo było bezzębnych. Protezy wykonane z ludzkich zębów od wielu lat nazywane są „zębami Waterloo”.
A bitwa pod Waterloo spowodowała rozwój turystyki. Zaskakujące są doniesienia, że Brytyjczycy poszli na miejsce bitwy, aby zobaczyć, co się dzieje w czasie rzeczywistym, jak widzowie podczas meczu sportowego.
4. Kubuś Rozpruwacz nigdy nie został przyłapany
Historia Jacka Rozpruwacza rozpoczęła się 31 sierpnia 1888 r., Kiedy ciało zmarłej kobiety znaleziono w rejonie Whitechapel. Poderżnięto jej gardło, a brzuch rozerwał.
Trzy miesiące później, kiedy skończyła się tak zwana „Jesień Terroru”, ten sam straszny los spotkał cztery kolejne kobiety.
Od samego początku śledztwa Scotland Yard był zaskoczony. Jedyne, co wiadomo o Kubie Rozpruwacz, to to, że zabijał kobiety. Według Edmunda Reeda, jednego z detektywów wyznaczonych do zbadania zabójstw, wszystkie przestępstwa Jacka były podobne:
- wszystkie pięć kobiet było aktywnych lub byłych prostytutek;
- wszystkie ofiary pochodziły z niższej klasy;
- wszyscy mieszkali blisko siebie;
- i wszystkie morderstwa zostały popełnione po zamknięciu pubów.
Jeszcze jeden znaczący szczegół można dodać do kluczowych faktów Reeda: nikt nigdy nie słyszał wołania o pomoc, co jest bardzo niezwykłe w tak gęsto zaludnionym obszarze, jak Whitechapel. Żadne z ciał nie wykazywało ran charakterystycznych dla prób obrony, takich jak skaleczenia lub siniaki na rękach i przedramionach. I znaleziono trzy ofiary z usuniętymi narządami wewnętrznymi, które Jack najwyraźniej zabrał ze sobą. Przyłączył nerkę jednej z ofiar do listu z piekła rodem, który wysłał do jednego z komitetów czujności Whitechapel. List mówi, że Kuba Rozpruwacz „upiekł i zjadł” drugą nerkę.
Jedna z kobiet powiedziała policji, że widziała drugą ofiarę - prostytutkę Annie Chapman, w towarzystwie „obcokrajowca” w średnim wieku owiniętego ciemnym płaszczem. Ale bez względu na to, czy był to Rozpruwacz, czy jeden z klientów Annie, nigdy się nie dowiemy.
3. Ciało papieża Piusa XII eksplodowało po śmierci
Papież Pius XII nie chciał, aby balsamiści wyciągali z jego ciała narządy wewnętrzne po śmierci. Wszystko musiało pozostać w tym samym stanie „w którym Bóg to stworzył”. Dlatego Riccardo Galeazzi Lisi, lekarz papież, zastosował nową metodę balsamowania opracowaną przez neapolitańskiego profesora Oreste Nazzi.
Galeazzi Lisi miał nadzieję, że zabalsamowane ciało Piusa XII na zawsze pozostanie w stanie naturalnym. Ale coś poszło nie tak i pod wpływem śródziemnomorskiego upału zwłoki papieża zaczęły się szybko rozkładać, dosłownie eksplodując od wewnątrz. Stało się to podczas ceremonii pogrzebowej.
Smród był tak silny, że nawet zagorzali żołnierze Gwardii Szkockiej, niosący honorową straż wokół ciała papieża, czuli się chorzy.
W rezultacie ciało Piusa XII i kariera Galeazzi Lisi zostały zniszczone w ciągu jednego dnia. Ale ten lekarz zyskał wątpliwe osiągnięcie, stając się jedyną osobą wydaloną z Watykanu.
2. Sieroty Duplessis
Przerażające jest nawet jedno dziecko. Co mogę powiedzieć, jeśli konto trafi do tysięcy. Tak było jednak w dobrze prosperującej i demokratycznej Kanadzie, w prowincji Quebec, podczas rządów Maurice'a Duplessisa (1940–1950).
Wszystkim lokalnym szkołom, schroniskom i szpitalom powierzono administrację kościoła. A około 20 tysięcy (według innych źródeł - do 300 tysięcy) odmawiaczy, sierot, rzekomo niezdrowych dzieci, a także dzieci pozamałżeńskich, znalazło się pod kontrolą zakonnic i personelu medycznego.
Wielu z nich było poddawanych przemocy seksualnej, eksperymentom medycznym, narkotykom, biciu i zmuszanych do pracy na równi z dorosłymi.
Prawda o tym, co stało się z sierotami Duplessis, zaczęła się ujawniać dopiero w latach 90. Jednak Kościół rzymskokatolicki odmówił przyjęcia odpowiedzialności za to, co się stało.
1. Seryjny zabójca w czasie „London Blitz”
Od początku września 1940 r. Do maja 1941 r. Wielka Brytania była bombardowana przez nazistowskie Niemcy. Tym razem był znany jako London Blitz lub Big Blitz. Ale nie tylko bomby były niebezpieczne dla mieszkańców angielskiej stolicy.
Pod osłoną ciemności miasto było terroryzowane przez seryjnego maniaka Gordona Fredericka Cumminsa, którego ofiarami było siedem kobiet. Czterech z nich zmarło.
Cummins, nazywany „Niewidzialnym Rozpruwaczem”, podobnie jak Kuba Rozpruwacz, zniekształcił ciała swoich ofiar. Ale w przeciwieństwie do nieuchwytnego XIX-wiecznego maniaka, Cummins wpadł w ręce sprawiedliwości.
Przyczynił się do tego wypadek: kiedy zabójca zaatakował inną ofiarę, w pobliżu pojawił się nocny portier, który zapalił latarkę na twarzy Cumminsa. Maniak uciekł, upuszczając respirator serwisowy. Policja znalazła właściciela według numeru seryjnego tego produktu. Dowody wystarczały, aby skazać londyńskiego niewidzialnego Rozpruwacza na egzekucję.
